Wizerunek Matki Bożej z Guadalupe i flaga Meksyku – dar dla Jana Pawła II – fragment ekspozycji naszego Muzeum dotyczącej podróży apostolskich Ojca Świętego.
31 lipca 2002 roku w meksykańskim Guadalupe podczas swej czwartej już podróży apostolskiej do Meksyku Jan Paweł II kanonizował Juana Diego Cuauhtlatoatzin, pierwszego w historii świętego Indianina – Azteka żyjącego na przełomie XV i XVI wieku. Jemu to, 9 grudnia 1531 roku, ukazała się piękna kobieta przedstawiająca się jako Matka Boża z Guadalupe – Święta Maryja zawsze Dziewica, Matka prawdziwego Boga. Z objawieniami, które trwały kilka dni, wiąże się cud: na ponczo Juana Diego powstał wizerunek Matki Bożej. Maryja ubrana jest w tunikę z gwiazdami, otaczają Ją promienie, a Jej twarz i ręce są śniade. Według naukowców badających wizerunek Maryi w źrenicach Jej oczu odbijają się postacie dwunastu osób. Co ciekawe, zachowana do dziś tunika Juana Diego wykonana jest z płótna agawy, które w normalnych warunkach ulega rozkładowi po dwudziestu latach.
Objawienia z Guadalupe są najstarszymi objawieniami maryjnymi uznanymi przez Kościół, a Bazylika NMP w Meksyku jest jednym z największych sanktuariów katolickich na świecie.
Podczas tej samej podróży apostolskiej, która była dla Jana Pawła II ostatnią podróżą do Ameryki Południowej, Ojciec Święty przebywając w sanktuarium Matki Bożej w Guadalupe w obecności ponad 800 przedstawicieli szczepów indiańskich z obu kontynentów amerykańskich, dokonał beatyfikacji kolejnych Indian – Juana Bautistę i Jacinto de Los Angeles, ojców rodzin żyjących w latach od ok. 1660 do 1700, świeckich męczenników z plemienia Zapoteków.
