Niewielki drewniany żłóbek wypełniony jest siankiem, na którym na białej serwecie spoczywa figurka Dzieciątka Jezus okryta białym płótnem. Ten niezwykły symbol Bożego Narodzenia został podarowany Janowi Pawłowi II przez Ojców Paulinów z Jasnej Góry w Roku Jubileuszowym 2000. Z przekazu siostry Tobiany Sobótki (sercanki na co dzień pracującej w Watykanie w czasie pontyfikatu Papieża Polaka) wiemy, że żłóbek znajdował się w pokoju Ojca Świętego i to bezpośrednio stamtąd został przywieziony do Wadowic. Było to zasługą kustosza ówczesnego muzeum – siostry Magdaleny Strzeleckiej, nazaretanki.
Bożonarodzeniowe tradycje, a wśród nich szopka, były bardzo ważne dla Jana Pawła II. W „Liście do dzieci” pisał:
„Widzę was, jak przygotowujecie betlejemską stajenkę w domu, w parafii, we wszystkich zakątkach świata, przybliżając klimat i środowisko, w którym narodził się Zbawiciel. Tak! W okresie Bożego Narodzenia stajenka betlejemska ze żłóbkiem Dzieciątka zajmuje centralne miejsce w Kościele”. (1)
Ksiądz arcybiskup Mieczysław Mokrzycki uważa, że dla Papieża był to nie tylko powrót do czasów dzieciństwa, ale przede wszystkim rozważanie tajemnicy Narodzenia Pańskiego. W książce „Miejsce dla każdego. Opowieść o świętości Jana Pawła II” wspominał, że „[za jego czasów Ojciec Święty] nie schodził wieczorami do szopki tak często jak kiedyś. Już był starszy i siły miał mniej. Ale bardzo lubił ją odwiedzać. Ile razy tamtędy przechodziliśmy, tyle razy przystawał i modlił się przy żłobku. Kilka razy dziennie spoglądał na szopkę z okna.” (2)
