Karol Wojtyła senior wychowywał się w rodzinie pochodzącego z Czańca krawca Macieja Wojtyły. Jako dwulatek stracił matkę. Najpierw uczył się w Białej, by następnie rozpocząć naukę w niemieckim gimnazjum w Bielsku. W 1900 roku został wcielony do ck armii austriackiej. Rozpoczął służbę w 5 kompanii 56 Pułku Piechoty w Krakowie. Do roku 1905 służył jeszcze we Lwowie i w Wadowicach. Potem powrócił do Krakowa, gdzie 10 lutego 1906 roku zawarł związek małżeński z Emilią Kaczorowską. W 1913 roku wraz z rodziną przeprowadził się do Wadowic, otrzymując pracę w Państwowej Komisji Uzupełnień. W 1918 roku Karol zakończył służbę w ck armii i został zakwalifikowany jako urzędnik wojskowy. Pod koniec czerwca 1919 roku został formalnie przyjęty do wojska polskiego jako urzędnik wojskowy z powołaniem do służby czynnej. W 1924 roku otrzymał awans na porucznika, w stopniu którego trzy lata później zakończył pracę w wojsku. Z racji obowiązków wojskowych ojca, rodzina Wojtyłów kilkakrotnie zmieniała miejsce zamieszkania, by w na przełomie 1918/19 osiąść w Wadowicach.
Wojtyłowie mieli trójkę dzieci. 27 sierpnia 1906 w Krakowie urodził się Edmund; 7 lipca 1916 urodziła się Olga, która zmarła zaraz po urodzeniu; 18 maja 1920 urodził się Karol Józef, przyszły papież Jan Paweł II.
Po przejściu na emeryturę wojskową Karol Wojtyła zajmował się chorującą żoną i opiekował się synami. Po śmierci Emilii w 1929 roku nie ożenił się ponownie. Trzy lata później zmarł jego starszy syn Edmund – lekarz w bielskim szpitalu. W związku z tym, że Karol Wojtyła senior został sam z najmłodszym synem Karolem, kiedy ten w 1938 roku zdał maturę i chciał podjąć studia w Krakowie, przeprowadził się tam wraz nim. Zamieszkali w domu należącym do krewnych Kaczorowskich, znajdującym się przy ul. Tynieckiej 10. W tym domu Karol Wojtyła zmarł 18 lutego 1941 roku, w wieku 63 lat. Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim, w grobowcu rodziny Kaczorowskich.
Jan Paweł II w rozmowie z André Frossardem tak wspominał swojego tatę: „Moje lata chłopięce i młodzieńcze łączą się przede wszystkim z postacią ojca, którego życie duchowe po stracie żony i starszego syna niezwykle się pogłębiało. Patrzyłem z bliska na jego życie, widziałem, jak umiał od siebie wymagać, jak klękał do modlitwy. To było najważniejsze w tych latach, które tak wiele znaczą w okresie dojrzewania młodego człowieka. Ojciec, który umiał sam od siebie wymagać, w pewnym sensie nie musiał już wymagać od syna. Patrząc na niego, nauczyłem się, że trzeba samemu sobie stawiać wymagania i przykładać się do spełniania własnych obowiązków. Ten mój ojciec, którego uważam za niezwykłego człowieka, zmarł – prawie że nagle – podczas drugiej wojny światowej i okupacji, zanim ukończyłem dwudziesty pierwszy rok życia”.
