Ojciec Święty w czasie swojego pontyfikatu wielokrotnie odwiedzał więzienia w różnych miejscach świata. Podczas IV pielgrzymki do Ojczyzny po raz pierwszy udał się do więzienia w Polsce. Spotkał się wtedy z osadzonymi w płockim zakładzie karnym. Podkreślał, że przybywa z przesłaniem Ewangelii, które adresowane jest do każdego człowiek. Dużą część swojego przemówienia poświęcił zmianom w systemie penitencjarnym, wskazując na postawę szacunku wobec godności osoby. Mówił też:
„(…) jestem tu jako sługa Ewangelii. Jest ona także ewangelią więzień i więźniów. Chrystus był więźniem i został skazany na śmierć, więźniami byli apostołowie, a także wielu wśród tych, których Kościół czci jako świętych. Tak więc ewangelia więźniów ma długą i zróżnicowaną historię. Zapewne też wielu z tych, którzy do tej historii przynależą, znajdzie się kiedyś – podczas ostatecznego sądu – „po prawicy”. (…) Drogi mi jest każdy człowiek i pragnę gorąco jego dobra, całego dobra, dobra dla duszy i ciała. (…) Moją misją jest budzić w ludziach – zwłaszcza w ludziach, którzy tego najbardziej potrzebują – pamięć o tym, że zostali stworzeni na obraz Boży. Moją misją jest głosić ludziom, nawet największym grzesznikom, że Bóg jest bogaty w miłosierdzie i że Jezus Chrystus najwięcej serca okazywał celnikom i jawnogrzesznicom. Jak dobrze wiemy, w odpowiedzi na miłość Jezusa celnicy i jawnogrzesznice zawierzali Mu samych siebie i odnajdywali nadzieję, nawet jeśli przedtem byli ogarnięci rozpaczą.”
/Jan Paweł II, Przemówienie do więźniów wygłoszone w zakładzie karnym w Płocku 7 czerwca 1991 roku/
