W opinii mieszkańców Wadowic „była uosobieniem kobiecości” i „ideałem kobiety epoki”. Sąsiedzi i koledzy Lolka wspominali, że nigdy nie podnosiła głosu, mówiła łagodnie, ubierała się „w pastelowe barwy”, była niezwykle lubiana, kulturalna i skromna. Jan Paweł II w książce „Dar i Tajemnica”, mówiąc o korzeniach swojego powołania, wspomina: „Matkę straciłem jeszcze przed Pierwszą Komunią św. W wieku 9 lat i dlatego mniej ją pamiętam i mniej jestem świadom jej wkładu w moje wychowanie religijne, a był on z pewnością bardzo duży”.
Emilia urodziła się 26 marca 1884 r. w Krakowie w rzemieślniczej rodzinie Feliksa Kaczorowskiego i Anny z domu Scholz. Wychowywała się w Krakowie, choć jej rodzina pochodziła z Białej. To właśnie w mieście pod Wawelem poznała swojego przyszłego męża – Karola Wojtyłę, oficera armii austro-węgierskiej. Wydaje się, że do pierwszego spotkania doszło w święto Matki Bożej Gromnicznej, w kościele franciszkanów. W 1906 r. poślubiła Karola w kościele garnizonowym św. Apostołów Piotra i Pawła. W tym samym roku przyszedł na świat ich pierworodny syn – Edmund.
W 1913 r. rodzina przeprowadziła się do Wadowic. Początkowo mieszkali przy ul. Lwowskiej, nieopodal koszar 56 pułku piechoty, w którym służył Karol senior. Trzy lata później na świat przyszła jedyna córka Wojtyłów – Olga. Niestety, dziewczynka zmarła po 16 godzinach. Był to wielki cios dla Emilii. Tym większą radość sprawiły jej narodziny Karola Józefa cztery lata później. Starała się wychować go jak najlepiej, utrudniał jej to jednak pogarszający się stan zdrowia – „martwiła się, że jest taka bezsilna”.
Po narodzinach Lolka coraz bardziej podupadała na zdrowiu. Zmarła 13 kwietnia 1929 r. na zapalenie mięśnia sercowego i niewydolność nerek. Po trzech dniach jej zwłoki zostały przewiezione do Krakowa i złożone na Cmentarzu Rakowickim.
Świadectwem przywiązania do matki i sentymentu, jaki żywił przyszły papież jest jeden z jego wierszy „Nad Twoją białą mogiłą…” – poświęcony zmarłej matce.
