Czy zatem działalność misyjna jest konieczna, skoro Kościół w takim stopniu otworzył się na dialog z wyznaniami całego świata? Odpowiedź na tę wątpliwość Jan Paweł II daje w encyklice „Redemptoris missio” wydanej 7 grudnia 1990 r., w której dzieli się przede wszystkim osobistym doświadczeniem. Jego cały pontyfikat przeniknięty był działalnością misyjną – 104 podróże apostolskie, ponad 130 krajów, które odwiedził. Był głęboko przeświadczony o potrzebie głoszenie Chrystusa całemu światu, ponieważ tylko w Nim człowiek może odnaleźć pełnię wolności. Zadanie to jest skierowane do wszystkich wierzących. Przez głoszenie Ewangelii – które przede wszystkim powinno realizować się przez świadectwo życia – chrześcijanin przyczynia się do budowania Królestwa Bożego już tu, na ziemi.
Ojciec Święty zwraca również uwagę na potrzebę ogromnego szacunku dla przedstawicieli innych religii oraz kultur. Podkreśla tym samym różnorodność świata, a co za tym idzie ogromne bogactwo działań misyjnych – niezmierzone horyzonty misji wśród narodów i ogrom wyzwań i trudności stojących na drodze współczesnych ewangelizatorów. Głównym sprawcą misji jest jednak Duch – inspirator i siewca Prawdy w świecie, bez którego żadne działanie nie może osiągnąć powodzenia.
Istotnym aspektem misji, który porusza encyklika „Redemptoris Missio”, jest działanie do wewnątrz. Współczesny Kościół wymaga przeprowadzenia ewangelizacji swoich członków – chrześcijan, którzy są nimi tylko z nazwy. Droga powtórnego katechumenatu – poznawania praw wiary, budowania autentycznej relacji z Bogiem – jest kluczowym elementem misji we współczesności.
