W czasie homilii wygłoszonej w Łodzi w 1987 Jan Paweł II wspominał świętego: „Tu w Łodzi i w pobliskich Pabianicach wzrastał w robotniczej rodzinie — pośród głęboko wierzących rodziców i rodzeństwa — mały Rajmund Kolbe, późniejszy świadek wielkiej miłości, święty męczennik, ojciec Maksymilian Maria. Pierwszy polski święty drugiego tysiąclecia. Będąc jeszcze chłopcem, odkrył w sobie powołanie do życia w zakonie św. Franciszka i, wierny Bożemu wezwaniu, jako kapłan i misjonarz rozwinął wieloraką działalność apostolską. Z niespożytą energią oddawał się dziełu ewangelizacji, używając do tego dostępnych sobie środków społecznego przekazu, aby mówić ludziom o Chrystusie i Jego Niepokalanej Matce w Italii, w Japonii i w Polsce”.
Jan Paweł II wielokrotnie podkreślał znaczenie osoby Maksymiliana Kolbe dla Polski i Polaków, a także jego ogromny wpływ na kształtowanie poczucia wolności i wartości ludzkiego życia. Maksymilian Maria Kolbe został beatyfikowany przez Papieża Pawła VI 17 października 1971, jako pierwszy polski męczennik okresu II wojny światowej. Nikt wówczas nie przypuszczał, że ten który będąc jeszcze Arcybiskupem Krakowskim wielokrotnie modlił się w celi śmierci franciszkanina wyniesie go do chwały ołtarzy 10 października 1982 roku.
Podczas mszy świętej w Niepokalanowie Ojciec Święty powiedział: „Co to znaczy, że miłość jest potężniejsza niż śmierć? To znaczy także: „Nie daj się zwyciężyć złu, ale zło dobrem zwyciężaj” (Rz 12, 21). Te słowa tłumaczą prawdę o czynie oświęcimskim ojca Maksymiliana na różne wymiary: na wymiar życia codziennego; ale także na wymiar epoki, na wymiar trudnego momentu historycznego, na wymiar XX wieku, a może i czasów, które idą”.
