Autorzy majowej konstytucji zwracając się ku Bogu, wskazywali, iż ludzkie prawodawstwo winno opierać się na prawdzie, sprawiedliwości i wzajemnym poszanowaniu. Jan Paweł II goszczący w warszawskiej archikatedrze św. Jana Chrzciciela 8 czerwca 1991 r. – w 200. rocznicę uchwalenia Konstytucji – oceniając znaczenie zawartego w niej odwołania do Boga, powiedział: „W taki sposób dali wyraz przeświadczeniu, że Konstytucja, czyli Ustawa zasadnicza (Ustawa rządowa) jako dzieło ludzkie winna być odniesiona do Boga. On jest najwyższą Prawdą i Sprawiedliwością. Trzeba, aby prawo ustanowione przez człowieka, przez ludzki autorytet ustawodawczy, odzwierciedlało w sobie odwieczną Prawdę i odwieczną Sprawiedliwość, którą jest On sam – Bóg nieskończonego majestatu: Ojciec, Syn i Duch Święty”.
Celem ustanowionej 229 lat temu konstytucji była reforma dotychczasowego ustroju Rzeczypospolitej Obojga Narodów, opartego w głównej mierze na wolnej elekcji oraz demokracji szlacheckiej. Ustawa czyniła z Rzeczpospolitej monarchię dziedziczną, wprowadzała trójpodział władzy na: prawodawczą (sejm składający się z izby poselskiej i senatorskiej), wykonawczą (rada – tzw. Straż Praw, na czele z królem) i sądowniczą. Znosiła także liberum veto, ograniczała częściowo prawa szlacheckie, odbierając prawo głosu w sprawach państwowych szlachcie nieposiadającej ziemi, tzw. gołocie, a także roztaczała opiekę nad chłopstwem, występując przeciwko nadużyciom pańszczyzny. Uznawała także religię katolicką za panującą, przy jednoczesnym prawie do swobody wyznania. Określała także zwiększenie liczebności wojska do 100 tys.
Znaczenie Konstytucji podkreślił Jan Paweł II w 1991 r., podczas spotkania z polskimi władzami państwowymi na Zamku Królewskim w Warszawie: „Stała się ona (…) ostatnim słowem dziejów I Rzeczypospolitej, która była państwem wielu narodów. Była też ostatnim wyrazem mądrości obywatelskiej i odpowiedzialności politycznej, który przyszedł już niestety za późno i nie zdołał zahamować procesu upadku tego wielkiego organizmu, zagrożonego już wówczas śmiertelnie od zewnątrz, a także toczonego od wewnątrz ciężką chorobą.
Niemniej ta wspaniała Konstytucja była równocześnie nowym początkiem. Uświadomiła, jakie powinno być nowożytne państwo polskie, a ta świadomość towarzyszyła wszystkim, którzy w ciągu epoki rozbiorowej o tę niepodległą Rzeczpospolitą walczyli, dla niej ponosili wielorakie ofiary, nie szczędząc także i życia, dla niej wreszcie pracowali na przestrzeni kilku pokoleń, zarówno na ziemi ojczystej zagarniętej przez potrójną przemoc, jak też i poza jej granicami. (…)
Bez przesady można powiedzieć, iż Konstytucja 3 Maja uchwalona w roku 1791 stała się podstawą nowej polskiej państwowości w roku 1918, kiedy to klęska wojenna wszystkich trzech zaborców otworzyła drogę do niepodległości II Rzeczypospolitej”.
